Editör Yazısı???

Merhaba, sevgili Yalınayak Dergisi okuru. Çekirdek kadromuz, şu an bakmakta olduğunuz şehircilik ve aylaklık dergisine ilk sayıdan desteğinizi eksik etmediğiniz için size minnettar. Haklı olarak bizim kim olduğumuzu merak edeceksiniz. Biz beş tane Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde okuyan (biri her ne kadar İstanbul Teknik’e geçmiş olsa da) ve kendini başka bir kadro ve üslupla ifade edemeyeceğine inanan, sıradan Şehir ve Bölge Planlama ikinci sınıf öğrencileriyiz. Bir de kendimizi “çok ciddiye almak” gibi sinir bozucu bir huyumuz var tabii, baksanıza az bir okumuşluğumuzla “ciddi konular” üzerine ahkâm kesiyoruz. Ama okul çıkışı İstiklal’de turlayan her aylak gibi, aslında kendimizi istediğimiz kadar ciddiye de alamıyoruz, hiçbir sıkıntıyı pek ciddiye almadığımız gibi.


Ve evet dergiyi çıkarmaya rıhtımda sigara içerken karar verdik.

Ve evet aramızdan biri örgütlenmesi kıt olan diğerlerini gaza getirdi: Gizem – Genel Yayın Yönetmeni

Ve evet, “inanılmaz ama gerçek” diye tarif edebileceğim bir şekilde bizim ipimizle kuyuya inen, yani bize güvenen, anlayan ve destek veren hocalarımız oldu. (Özellikle Rahmi Öğdül’e çok teşekkür ederiz.)

Ve evet içimizden birini “sen anlarsın abi” coşkusuyla editör yaptık: bendeniz.

Ve evet aramızda kente hepimizden başka gözlüklerle bakanlar vardı, onlar kentten korkmak üzerine bizi düşündürdü: Duygu

Ve evet kenti masal renklerine de boyayabilirdik yetişkinliği tüme ermemiş her çocuk gibi: Öykü

Ve evet teknik bir gözün ince mikroskobunda analiz de yapabilirdik insan bedeni kadar simetrik mekânlar için: Gülşah



ya da kente yalan söyletebilirdik, kenti keşfedebilirdik, sokağın panaromasını bir kere de biz çizerdik, ayaklanmaların, operasyonların, buldozerlerin yok ettiklerinin hikayelerini derledik, alçaklığın evrensel tarihine bizim de ekleyeceklerimiz vardır elbet ve evet her hız düşkünü gibi kenti çok sevdik.



Ama sevgiler de birbirinden farklıdır, biz bir şeylere “rağmen” değil, bir şeyler “için” sevmeyi bilenlerdeniz, yani düzeltmeden önce düşünenlerden, çünkü her iyi niyetli düzeltmenin bozduğu bir şeyler mutlaka vardır.

Bu yazının başında “Editör Yazısı” diyor ama ben sonuna üç tane soru işareti eklemeyi görev bildim. Bu dergiyi anlatan şey o soru işaretleridir, sonuna nokta konulan her cümleyi bir daha düşünelim lütfen (biz deniyoruz en azından).

Şimdi bakınca hiç sevmediğim manifesto üslubunu kullandığımı fark ediyorum ama bu seferlik beni affedin, heyecandandır.



Deniz Başar